ตอนนี้อีกแค่ไม่กี่วันก็จะเป็นวันเริ่มต้นภาคเรียนที่ 1 ของการศึกษาปริญญาตรีปีที่ 2 ของผมแล้ว แม้จะดูเหมือนชีวิตถูกใช้ทิ้งไปวันๆ ตัวเราก็แก่ลงทุกวัน แต่มันก็เหมือนกับว่าเราเข้าใกล้ความสำเร็จทุกที

มองย้อนอดีต

พอมาถึงจุดนี้ได้ก็รู้สึกใจหายไม่น้อยเหมือนกัน หลังจากปีที่แล้วเมื่อเข้ามหาวิทยาลัยมาผมก็ไม่ต้องเจอกับวิชาจำพวก สังคม หรือ ศิลปะอีก เมื่อขึ้นปี 2 ก็ถึงเวลาโบกมือลาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ เพื่อเข้าสู่สายวิชาคณิตศาสตร์อย่างเต็มตัว เห็นแล้วก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน ความรู้ที่ล่ำเรียนมา 12 - 13 ปี โดนโยนทิ้งไปเกือบหมด ที่ยังเหลืออยู่ก็มีแต่ของที่เราชอบเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่ามันเหลือน้อยมากๆ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ถ้าถามว่าเมื่อปีที่แล้วฟิสิกส์เรียนอะไรไปบ้าง ผมก็คงตอบไม่ได้เหมือนกัน

มุ่งสู่อนาคต

ระบบมหาวิทยาลัย ค่อนข้างดีกว่าระบบโรงเรียน เนื่องจากเมื่อถึงจุดหนึ่งเราสามารถเลือกวิชาที่เรียนให้เข้ากับสิ่งที่ตัวเองจะนำไปใช้ได้ อย่างไอริน เน้นความรู้ด้านกราฟ ผมก็สามารถลงวิชาที่เกี่ยวกับกราฟแทนที่จะต้องนั่งเรียนวิชาทางเรขาคณิตได้ แต่ว่ากว่าจะทำได้คงต้องเป็นภาคเรียนที่ 2 เพราะในภาคเรียนนี้ยังคงมีวิชาบังคับเรียนอยู่ โดยเฉพาะวิชาหลักคณิตศาสตร์ ซึ่งถือว่าเป็นวิชาหัวใจหลักของเอกคณิตศาสตร์เลนก็ได้ เพราะหลังจากนี้เราจะเปลี่ยนจากการที่นั่งคิดเป็นการนั่งพิสูจน์กันแทยแล้ว