วันนี้เป็นวันที่ผมเกรดออกครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาอยู่มหาลัยมีคนจำนวนมากรู้สึกดีใจกับตัวอักษรที่ออกมา บางส่วนก็เสียใจก็มีเหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้เห็นในวันนี้คือบางคนกำลังสูญเสียความฝันของตัวเองไป

สูญเสียความฝันที่ผมว่านะไม่ใช่การโดนไล่ออกหรอกนะครับ แต่ที่ผมเห็นมามันก็มีด้วยกันหลายๆแบบ

• บางคนพยายามแทบตายแต่ได้ปลากลับบ้านไปรับประทาน
• บางคนแค่เชี่ยว แต่ไม่ F ก็ยิ้มร่าเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเพราะแค่เรียนไปวันๆ
• บางคนได้เกรด A ทั้งแผงแต่ไม่มีใครที่จะดีใจไปกับเขาด้วย แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาเอง

ตอน ม.ปลายเราบอกกับตัวเองว่าอย่างไร ต้องเข้ามหาลัยใช่หรือไม่ แล้วตอนนี้เข้ามาได้แล้วเราจะทำยังไงต่อละ ปล่อยให้ชีวิตเราดำเนินต่อไปอย่างนี้หรือ ไม่ว่าปล่อยให้เกรดหลุดลอยหายไปหรือพยายามแทบตายให้ได้ได้เกรด A มาก็ไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้ ว่าที่เรากำลังทำอยู่นี้เพื่ออะไร

จำได้ไหม

วันที่สอบสัมภาษณ์เข้ามาเราได้พูดอะไรออกไปบ้าง แล้วที่เราพูดออกไปนั้นคือความฝันของเราเองใช่ไหม

ถ้าใช่แล้วทำไมเราไม่ทำความฝันนั้นให้เป็นจริงละ